Γιώργος Κυριακίδης

Γεννήθηκα το 1969 στην Αλεξανδρούπολη. Αν και από τη στιγμή που ήρθα στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω δε γύρισα ποτέ να μείνω στη γενέτειρά μου, την θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και την μνημονεύω με υπερηφάνεια.

Βλέπετε δεν είναι απλά μια μικρή όμορφη πόλη, αλλά η πόλη όπου μεγάλωσα, που πέρασα τα πιο όμορφα μαθητικά μου χρόνια και που γνώρισα τους πρώτους ανθρώπους που με ενέπνευσαν και γιατί όχι τους πρώτους «συνένοχους» στις μετέπειτα επαγγελματικές μου επιλογές.

1975-1981 μαθητής του 3ου Δημοτικού Σχολείου Αλεξ/πόλης. Ναι, είναι αλήθεια ότι τελείωσα το δημοτικό με μπλε μαθητική ποδιά και μέχρι την Δ΄ τάξη (αν θυμάμαι καλά) με μαθήματα και το Σάββατο.
1981-1984 μαθητής του 1ο Γυμνάσιο Αλεξ/πόλης. Η κατάργηση της ποδιάς, η λειτουργία των μαθητικών κοινοτήτων και ο εορτασμός για πρώτη φορά της επετείου του Πολυτεχνείου είναι κάποια από τα επαναστατικά στίγματα στην μαθητική πορεία των παιδιών της γενιάς μου. 1984-1987 μαθητής του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αλεξανδρούπολης. Ένας πρωτοποριακός τύπος Λυκείου και κατά την γνώμη μου, το τελευταίο ολοκληρωμένο σχέδιο για την παιδεία μέχρι σήμερα.

Στην μαθητική μου αυτή πορεία συνάντησα υπέροχους καθηγητές-ανθρώπους, που όλοι τους, άλλος λίγο και άλλος περισσότερο διαμόρφωσαν την εκπαιδευτική μου ταυτότητα. Έξι καταπληκτικοί μαθηματικοί, με σειρά εμφάνισης από το γυμνάσιο στο λύκειο. Μπαλής, Δεμερτζής, Κυριάκος, Γκουτζέλας, Μπαξεβάνης και Τασσίδης. Και βέβαια και ο μαθηματικός του φροντιστηρίου Ιάκωβος Αθανασιάδης ή JACK. Δεν ξεχωρίζω κανέναν και προφανώς δεν είναι μόνο αυτοί. Όχι, δεν έκανα κοπάνα (κατσάκι ) από τα φιλολογικά και τα άλλα μαθήματα Η κλίση μου όμως και η αγάπη μου για τα μαθηματικά είναι αυτή που με οδήγησε στο να μνημονεύσω πρώτα τους μαθηματικούς. Και ένας φυσικός σε όλο το λύκειο. Καραγεωργίου Γιάννης (JO το παρατσούκλι του κατά τον μαθητόκοσμο). Πώς θα μπορούσα να τον ξεχάσω μια και η κουβέντα του «αν θέλεις να σπουδάσεις μαθηματικά Κυριακίδη, θα πας στο Φυσικό» έβαλε την σφραγίδα του στο μηχανογραφικό μου δελτίο. Πρώτη επιλογή: Φυσικό Θεσ/νίκης (βλέπετε ότι κάποτε δεν ήταν της μόδας τα πολυτεχνεία και κάποιοι από εμάς θέλανε να γίνουν καθηγητές).

Το 1987 πέρασα στο Φυσικό τμήμα της Σχολής Θετικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
Στη διάρκεια των σπουδών μου παρακολούθησα το 1ο Θερινό Σχολείο Κρήτης, σεμινάρια που αφορούν στην κβαντομηχανική και μοντέρνα φυσική.
Το μικρόβιο όμως του «καθηγητή» με είχε μολύνει για τα καλά από μικρό (ο πατέρας και η μητέρα μου παρέδιδαν μαθήματα σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου) και έτσι από πρώτο έτος των σπουδών μου, ασχολήθηκα με την παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων μαθηματικών, φυσικής και χημείας. Κάπως έτσι και χωρίς να το καταλάβω το 1988 όντας δευτεροετής φοιτητής, είπα και το μεγάλο ναι στην πρόταση να αναλάβω μαθητή για προετοιμασία φυσικής Γ΄ λυκείου (φυσική δέσμης όπως λέμε εμείς οι παλιοί). Ατελείωτο διάβασμα, σκληρή προετοιμασία και η πρώτη επιτυχία. Η Βάσω έγινε οδοντίατρος γράφοντας άριστα στη φυσική και για μένα ο δρόμος είχε χαραχθεί για τα καλά.
Το 1992 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και το 1994 μετά την ολοκλήρωση και των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων ξεκίνησα να δουλεύω σε φροντιστήριο.
Το 1996 ίδρυσα οικοδιδασκαλείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τον φίλο και συνεργάτη Σάββα Αργυρόπουλο, ενώ το 1998 και μετά τον διορισμό του, η προσπάθεια αυτή μεταφέρθηκε στην Τούμπα.
Εκεί συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Γιάννη Ανδρεάδη.
Το όνειρο όμως για «κάτι διαφορετικό» δεν είχε πάρει ακόμα την τελική του μορφή. Κάπως έτσι μαζί με τον Γιάννη το 2001 ιδρύσαμε το ΣΠΟΥΔΑΣΤΉΡΙΟ. Εκεί θα μας βρείτε ακόμα να διδάσκουμε. Το αν πετύχαμε να κάνουμε το «κάτι διαφορετικό», το αφήνω στην κρίση σας. Για μένα κρατώ τις αναμνήσεις των καθηγητών και μαθητών που με άλλαξαν και με αλλάζουν ακόμα, και το όνειρο για «κάτι καλύτερο» στην παιδεία.

Υ.Γ. Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή σου που το βιογραφικό σου δεν θέλεις να είναι απλά μια ημερολογιακή παράθεση γεγονότων και τίτλων σπουδών, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό, όπως έστω και μια απλή αναφορά στους ανθρώπους που σε επηρέασαν. Μπορεί να σημαίνει ότι μεγαλώνεις. Μπορεί να είναι απλά ένα σιωπηλό ευχαριστώ προς όλους αυτούς. Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως δεν άρχισα να μνημονεύω μαθητές ακόμα. Αν κουράστηκες τώρα λοιπόν διαβάζοντας το βιογραφικό μου τώρα, φαντάσου τι θα γίνει όταν ανοίξει η λίστα των μαθητών.